جراحی ایمپلنت با روش پیوند استخوان یکی از طرح درمان های نوین جراحی به شمار می رود. در سال های اخیر پیشرفت های بالینی و تکنولوژیکی در عمل جراحی ایمپلنت، طرح درمان های در دسترس، برای بازسازی انواع نقص های دندانی را به صورت قابل پیش بینی افزایش داده است .تمامی دندانپزشکان و جراحان باید از تمام تکنیک های بروز کاشت ایمپلنت آگاه باشند.
جراحی ایمپلنت با روش پیوند استخوان چیست؟
جراحی ایمپلنت با روش پیوند استخوان شامل روش هایی مانند :بازسازی هدایت شده استخوان( GBR )، افزایش تراکم استخوان، تقویت سینوس، پیوند بافت همبند، تقویت عصب دندان و … می باشد.مزایا، معایب، خطرات و پیامدهای این طرح درمان ها و همچنین مواد و تکنیک ها باید قبل از تعیین بهترین درمان با دقت بررسی شود و مورد بحث قرار بگیرد.
تکنیک های پیشرفته ایمپلنتولوژی:
تراکم استخوان:
تقویت بافت استخوان با روش افزایش تراکم استخوان به جهت بهبود کیفیت استخوان و در نتیجه افزایش ایمنی و پایداری اولیه مورد نیاز می باشد.
تقویت بافت استخوان با Ridge splitting:
جراحی ایمپلنت با روش پیوند استخوان تقسیم ریج که در این روش باتقسیم استخوان آلوئولار باریک به دو صفحه، به طور موثر به منظور گسترش عرض استخوان به نتیجه مطلوب می رسیم.
تقویت بافت استخوان با استفاده از ذرات استخوان یک مرحله ای:
پودر استخوان یا ذرات اختصاصی برای افزایش حجم استخوان در همان روز که جراحی ایمپلنت انجام میشود، به کار می رود. همچنین باید از غشاهایی مثل ممبرین برای جداسازی استخوان از بافت نرم استفاده شود. این تکنیک به عنوان بازسازی هدایت استخوان (GBR) نیز شناخته می شود.
تقویت بافت استخوان با استفاده از ذرات استخوان دو مرحله ای:
از پودر استخوان یا ذرات اختصاصی استخوانی برای افزایش حجم استخوان قبل از جراحی ایمپلنت و قرار دادن فیکسچرها استفاده میشود. این روش زمانی به کار برده می شود که، حجم استخوان برای قرار گیری فیکسچر اولیه ایمپلنت ناکافی باشد. به همین دلیل یک دوره کوتاه به منظور بهبود استخوان بازسازی شده قبل از قرار گیری ایمپلنت مورد نیاز است.
پیوند بلوک استخوانی:
استفاده از بلوک اتوژنی استخوانی که از استخوان زنده مثل آلوئولار یا خارج از استخوان آلوئولار به دست آمده است، یکی از روش های تقویت بافت استخوان میباشد ،که به منظور افزایش عرض و ارتفاع یا هردو به کار می رود. این نوع پیوند به جراحی های پیشرفته و آموزش نیاز دارد.
تقویت سینوس:
افزایش سطح غشا سینوس و افزایش حجم استخوان در محلی که ایمپلنت قرار می گیرد ،جزئی از این موارد است. همچنین در روش دیگر افزایش غشا سینوس با استفاده از قرار دادن یک بلوک استخوانی ،برای افزایش حجم و ارتفاع ، تقویت بافت استخوان باقی مانده کمتر از چند میلی متر انجام می شود؛ که این فرآیند همزمان و یا در روشی جدا از پروسه کاشت دندان صورت می گیرد.
Distraction osteogenesis:
استفاده از ابزاری اختصاصی در جراحی، برای بخش جدا شده استخوان آلوئول و انتقال آن به موقعیت مطلوب، در کاشت ایمپلنت به منظور افزایش حجم استخوان کاربرد دارد. این روش از درمان به دلیل محدودیت دسترسی به تکنولوژی و دستگاه های مناسب برای بازسازی سه بعدی، کمتر قابل استفاده است.
تقویت بافت نرم:
استفاده از پیوند در بافت نرم ،برای بهبود کیفیت و کمیت بافت نرم ،جهت ایجاد شرایط مورد نیاز برای قرارگیری ایمپلنت می باشد .
