پوسیدگی دندان چیست؟

کاشت دندان و موقعیت کلیدی قرارگیری ایمپلنت

کاشت دندان و موقعیت کلیدی قرارگیری ایمپلنت ، در دندانپزشکی ایمپلنت از ایمپلنت هایی استفاده می شود که از سلامت مطلوبی برخوردار باشند، به جای استفاده از یک دندان به خطر افتاده، برای ساپورت پروتز، معمولا ایمپلنت شرایط بالینی مطلوبی ایجاد خواهد کرد.با این حال با توجه به مقوله کاهش نیروی وارد بر سیستم ایمپلنت، موقعیت برخی ایمپلنت ها حساس تر از سایرین است.

بیشتر بخوانید:ایمپلنت

حدکثر تعداد ایمپلنت های قابل استفاده در یک پروتز ثابت معمولا با در نظر گرفتن این اعداد تعیین می شود:
هر ایمپلنت باید 1.5 میلی متر یا بیشتر از هر دندان طبیعی فاصله داشته و بین هر ایمپلنت با ایمپلنت دیگر، 3 میلیمتر فضا به اضافه قطر هر ایمپلنت باید فاصله وجود داشته باشد.
طول موجود را به 7 میلی متر تقسیم می کنیم تا حداکثر تعداد ایمپلنت ها به دست آید ( وقتی قطر ایمپلنت 4 میلی متر باشد). بنابراین 21 تا 27 میلی متر برای 3 ایمپلنت مناسب است و در 28 تا 34 میلی متر می توان 4 ایمپلنت قرار داد.
موقعیت های کلیدی قرارگیری ایمپلنت به این معنی است که وقتی یک پایه در این ناحیه قرار نگیرد ، عوارض بیومکانیکی افزایش خواهد یافت. بنابراین حتی اگر قراردادن پیوند استخوان و آموزش، جراحی، هزینه و زمان اضافی پیش از جای گذاری ایمپلنت ضروری باشد باید انجام شود. بعد از تعیین پروتز نهایی، موقعیت کلیدی ایمپلنت برای پروتز را می توان مشخص کرد.
تعیین موقعیت کلیدی ایمپلنت ها در هنگام کاشت دندان هیچ محدودیتی ندارد، به عبارت دیگر رادیوگرافی برای تشخیص و تعیین پروتز و پاتولوژی مورد استفاده قرار می گیرد، اما برای موقعیت ایمپلنت و تعیین مقدار استخوان قابل استفاده کارایی ندارد، در عوض دندانپزشک تظاهر می کند بیمار همه استخوان قابل استفاده ضروری برای قراردادن ایمپلنت در نواحی کلیدی را دارد، بیمار محدودیت مالی برای انجام درمان مطلوب ندارد، زمان مسئله مهمی برای درمان نیست و مهارت ضروری برای قراردادن یک ایمپلنت در موقعیت کلیدی توسط دندانپزشک توسط دندانپزشک یا تیم ارجاع شده وجود دارد.
4 راهنمای کلی برای تعیین موقعیت کلیدی قرارگیری ایمپلنت برای یک پروتز ثابت در ناحیه بی دندانی و چندین دندان از دست رفته مجاور هم وجود دارد:
1) کنتی لیوور روی پروتز طراحی شده برای بیماران با بی دندانی پارسیل یا ماگزیلا با بی دندانی کامل باید ترجیحا حذف شوند. بنابراین اباتمنت های انتهایی در پروتز موقعیت قرارگیری کلیدی هستند.
2) در پروتز نباید 3 پونتیک مجاور هم باشند، به ویژه در نواحی خلفی دهان.
3) وقتی کانین از دست رفته باشد، ناحیه کانین موقعیت قرارگیری کلیدی است، بخصوص زمانی که دندان های مجاور غایب باشند.
4) وقتی مولر نخست از دست رفته باشد، تمام بیماران با بی دندانی پارسیل و ماگزیلار کاملا بی دندان، ناحیه مولر نخست یک موقعیت کلیدی قرارگیری ایمپلنت است.

شکل ایمپلنت دندان باید طوری طراحی شده باشد که میزان تنش فشاری ایجاد شده بر آن افزایش و میزان تنش برشی وارده بر آن کاهش یابد.ایمپلنت های دندانی که از جنس تیتانیوم بوده و با بدن سازگار میباشد ، شکل های مختلفی دارد. ما طی پژوهشی به بررسی تاثیر شکل ایمپلنت دندان مخروطی و استوانه ای بر دردی که فرد پس از جراحی حس می کند ،خواهیم پرداخت.

بیشتر بخوانید:ایمپلنت|صفر تا صد ایمپلنت

تاثیر شکل ایمپلنت دندان بر میزان درد پس از جراحی

یکی از بیشترین عمل های جراحی فک و صورت عمل کاشت ایمپلنت است.موضوعی که ذهن بیماران و جراحان را در گیر کرده است درد پس از جراحی ایمپلنت است.کاشت ایمپلنت معمولا با کمی درد همراه است. در بعضی موارد این درد بسیار شدید می شود به طوریکه  می توان گفت میزان درد به مهارت جراح، مشکلات هنگام جراحی، آستانه تحمل درد بیمار بستگی دارد . امروزه آزمایشات زیادی روی ایمپلنت های مختلف انجام شده است، تا افزایش سرعت جوش خوردن پایه ایمپلنت با استخوان اطرافش و درصد موفقیت آن بررسی شود.ولی تاکنون پژوهش برروی میزان درد پس از جراحی در ایمپلنت های مخروطی شکل و استوانه ای انجام نشده است . در بعضی از مطالعات میزان موفقیت و پایداری آن ها بررسی شده است، ایمپلنت های مخروطی شکل بهتر از ایمپلنت های استوانه ای می توانند فشارهایی که هنگام جویدن وارد می شود را به استخوان های اطراف منتقل کنند، چون مشابه ریشه های دندان هستند . یکی دیگر از مزایای ایمپلنت های مخروطی این است که هنگام قرارگیری در استخوان آسیب کمتری به استخوان وارد می کنند . هدف ما این است که بررسی کنیم و ببینیم کدام شکل ایمپلنت درد کمتری را پس از جراحی به دنبال دارد .این پژوهش برروی 50 بیمار انجام شد، هردو جنسیت هم مرد و هم زن در بین افراد وجود داشتند که بین 20 تا 60 سال سن داشتند.همه ی بیماران یک دندان در قسمت عقبی فک بالا را نداشتند. به طور کلی شرایط همه بیماران و ایمپلنت ها مشابه بود.برای 25 نفر از بیماران ایمپلنت مخروطی و برای 25 نفر دیگر ایمپلنت استوانه ای شرکت bio انتخاب شد.

همه جراحی ها توسط یک جراح انجام شد . برای ارزیابی میزان درد از دستگاه تست درد استفاده شد. این دستگاه یک خط کش به طول 10 سانتی متر دارد . عدد صفر نشان دهنده ی نداشتن درد و عدد 10 نشان دهنده بیشترین درد است. عدد زیر 3 نشان دهنده درد خفیف و 3 تا 7 درصد درد متوسط و بالای 7 درد شدید را نشان می دهد. مقدار درد هر بیمار در 30 دقیقه ، 3 ساعت ، 6 ساعت، 12 ساعت، 1 روز، 2 روز، 3 روز و یک هفته پس از جراحی بررسی شد.شدت درد در فواصل 30 دقیقه، 48 ساعت، 72 ساعت برای هردو گروه خفیف بود.بیشترین میزان درد برای هر دو گروه 6 ساعت پس از جراحی بود و کمترین میزان درد 30 دقیقه پس از جراحی. درد یک هفته پس از جراحی به حداقل میزان خود می رسد.تمام متخصصان از سختی جراحی ایمپلنت در قسمت خلفی فک بالا آگاهی دارند .تراکم استخوان بیشتر در قسمت خلفی فک بالا وجود دارد. در هر دو گروه 3 ساعت پس از جراحی ایمپلنت با از بین رفتن بی حسی درد شروع شده و تا 6 ساعت درد به حداکثر میزان خود رسید و سپس تا یک هفته به مرور کاهش یافت.

مزایای ایمپلنت مخروطی نسبت به ایمپلنت استوانه ای:

• پایداری بیشتر آن ها در استخوان های کم تراکم
• تقسیم فشار بهتر به استخوان های اطراف پایه
• فشار کمتر نسبت به استخوان فک

این مزیت ها باعث کاهش التهابات و درد در مورد ایمپلنت های مخروطی شده است.
همچنین هنگام جراحی باعث می شود حداقل آسیب به استخوان فک وارد شود و استخوان کمتری برداشته شود و بیمار درد کمتری را تحمل خواهد کرد.
در نهایت به این نتیجه رسیدیم که شکل ایمپلنت بر روی درد پس از جراحی ایمپلنت تاثیر گذار است.
ایمپلنت های مخروطی شکل در قسمت خلفی فک بالا درد کمتری نسبت به ایمپلنت های استوانه ای به بیمار وارد می کند.

نتیجه کلی: نتیجه دیگر این پژوهش این بود مردان نسبت به زنان درد کمتری را تحمل کردند. مشاهده شد که شدت درد در بین بیماران با ایمپلنت مخروطی شکل کمتر از ایمپلنت استوانه ای است. میزان درد جراحی ایمپلنت به زمان و مشکلات جراحی؛ کیفیت استخوان، آسیب دیدگی استخوان و بافت ها و تحمل بیمار بستگی دارد.

تاثیر فلوراید بر ایمپلنت

هر فرد خواهان لبخند زیبا و بی نقص می باشد تا ظاهری بهتر از همیشه داشته باشد . امروزه تیتانیوم و آلیاژهای آن به دلیل وزن کم، استحکام بالا، دمای ذوب بالا، مقاومت به خوردگی بالا و زیست سازگاری‌شان، کاربرد گسترده‌ای در صنایع هوافضا، پتروشیمی و زیست پزشکی یافته‌اند.

بررسی تاثیر فلوراید بر ایمپلنت دندان

تیتانیوم و آلیاژهای آن موادی هستند که به طور معمول در تولید ایمپلنت دندانی و سازه های پشتیبانی شده توسط آن به علت خواص آنها مانند چگالی پایین، ماژول الاستیک کم، استحکام مکانیکی بالا، مورد استفاده قرار می گیرند. مقاومت بالا در برابر خوردگی و درنتیجه سازگاری زیستی بالا، چنین خواصی سبب موفقیت عملکرد بالینی ایمپلنت های مبتنی بر تیتانیوم می شوند. مقاومت خوردگی تیتانیوم بستگی به ترکیب و شرایط محیطی از جمله ph و دما و غلظت یون های واکنشی  دارد . به همین دلیل  تیتانیوم مقاومت خوردگی بالایی در مقایسه با دیگر مواد فلزی  دارد.

در حفره دهان اثر سینرژیک محیط می تواند به طور قابل توجهی باعث کاهش میزان تخریب سطوح تیتانیوم شود، برای مثال تحقیقات قبلی در در ویترو گزارش داده است که  پوششی از تیتانیوم و آلیاژهای آن در تماس با فلوراید و متابولیت های بیوفیلم همراه با ph پایین به کاهش هتروفی در مقاومت خوردگی تیتانیوم خالص تجاری و آلیاژهای TI6A منجر می شود. پس مقدار بالای فلوراید به همراه کاهش PH برای سطوح مضر است. pH موجود در محیط به علت متابولیسم کربوهیدارت ها در حضور بیوفیلم ها کاهش می یابد. اگرچه بیشتر تحقیقات انجام شده در ویترو قبلی روی سطح صاف انجام شده، و به همین دلیل بیشتر مطالعات در محل و یا درون محیطی در سطوح بازدارنده ایمپلنت انجام شدند.

توجه کنید:

تیتانیوم هنگامی که در تماس با فضای اتاق تشکیل می شود. یک لایه منفذ نازک (2-20 نانومتر) بر روی آن تشکیل می شود  که عمدتا از TIO2 تشکیل شده است، و مسئول مقاومت در برابر خوردگی بالا، سازگاری با محیط زیست و افزایش توانایی درپیوند استخوانی است.گرچه این لایه به علت واکنش پذیری آن با مواد اسیدی مانند هیدروفلوئوریک اسید ایجاد شده ، جداشدنFو H واتصال f با H سبب افزایش غلظت  و درنهایت منجر به انحلال لایه اکسید شده و  کاهش مقاومت خوردگی تیتانیوم می شود.

با توجه به داده های بدست آمده ، مواد برپایه پراکسید هیدروژن و فلورایدها اثرات منفی بر مقاومت خوردگی ایمپلنت های دندانی و نیز ساخت های مبتنی بر تیتانیوم دارند. علاوه بر این یون های حاصل از فرآیند تخریب همراه با تجمع بیوفیلم می تواند باعث التهاب پری ایمپلنت شود که  موفقیت های طولانی مدت  ایمپلنت را کاهش  می دهد.
تخریب تیتانیوم باعث آزاد سازی یون هایی است که در بافت های اطراف انباشته شده اند و به جریان خون منتقل می شوند و سمیت سلولی را  به وجود می آورند.

یک درمان موفق در کاشت ایمپلنت به آماده‌سازی و همچنین برنامه‌ریزی دقیق احتیاج دارد. که به آن، اقدامات تشخیصی قبل از ایمپلنت می‌گویند. معمولا بسیاری از دندان‌ پزشکان یک مشاوره پانزده‌ دقیقه‌ای اولیه برای بیماران درخواست‌کننده کاشت ایمپلنت در نظر می‌گیرند.

بیشتر بخوانید:ایمپلنت|صفر تا صد ایمپلنت دندان

بررسی اقدامات تشخیصی قبل از ایمپلنت

بررسی کامل دهان شما

معاینه دهان توسط دندان‌پزشک، می‌تواند برای او یک ارزیابی دقیق باشد که تمام شرایط دهان را به نمایش می‌گذارد. او سلامت دندان‌های باقی‌مانده را مورد بررسی قرار می‌دهد و این اطمینان را می دهد که کاشت ایمپلنت به سلامت دندان‌های باقی‌مانده تاثیری نمی‌گذارد. برای کسب بهترین نتیجه، لازم است که بهداشت دهان و دندان در حد مطلوبی باشد و بافت دچار مشکل نشده باشد. در صورت وجود مشکل در لثه باید قبل از قرار دادن ایمپلنت مشکل برطرف شود، وجود پلاک باید بررسی و در صورت وجود درمان شود، همچنین بررسی‌ های لازم جهت وجود یا عدم وجود مشکلات فک باید مورد بررسی قرار گیرد.

بررسی تمام مشکلات دندان، عادات اجتماعی و پیشینه مشکلات و بیماری‌ها توسط دندان‌پزشک مورد بررسی قرار می‌گیرد. اگر شما فردی سیگاری هستید باید قبل از انجام ایمپلنت سیگار را ترک کنید، بسیاری از دندان‌ پزشکان در صورت اطلاع از این موضوع ممکن است کاشت ایمپلنت را انجام ندهند تا زمانی که کشیدن سیگار متوقف شود و یا میزان مصرف آن به‌ شدت کاهش یابد. در میان تمام موارد، کشیدن سیگار می‌تواند با صدمه به بزاق دهان باعث خشک شدن دهان و درنتیجه جذب باکتری در دهان شود و بیماری لثه را تشدید کند. این موضوع بر سیستم ایمنی تاثیر گذار است، سایر موارد مانند سرطان، مصرف الکل و دیابت بر بهبودی پس از جراحی ایمپلنت تاثیر می‌گذارد.

بررسی ساختار استخوان

یکی از الزامات کلیدی برای درمان ایمپلنت وجود استخوان کافی در فک می‌باشد، در هنگام کاشت ایمپلنت دندان‌پزشک بررسی می‌کند که استخوان ارتفاع کافی را دارد یا خیر. اگر میزان استخوان کافی  وجود نداشته باشد، دندان‌پزشک با استفاده از جراحی پیوند استخوان میزان استخوان کافی جهت پشتیبانی ایمپلنت را ایجاد می‌کند. ساختار استخوان از طریق اشعه ایکس و سی‌ تی‌ اسکن مورد بررسی قرار می‌گیرد. دندان‌پزشک با استفاده از اشعه ایکس و مدل‌سازی دهان شما، میزان قطر استخوان و شرایط فکی را برای جانشینی ایمپلنت مورد بررسی قرار می‌دهد، همچنین برای اطمینان از صحیح بودن و درست بودن اندازه روکش ساخته‌شده، عکس‌های مختلفی از مراحل تهیه خواهد شد.

تهیه شده در گروه کلینیک دندانپزشکی مدرن

کاشت ایمپلنت در افراد با پوکی استخوان نوع 1 ، رشد ناقص استخوان که به عنوان پوکی استخوان شناخته می شود یک بیماری مادرزادی است که بافت استخوان را آسیب پذیر کرده است به طوری که آمادگی شکست دارند.

بیشتر بخوانید:ایمپلنت|صفرتاصد ایمپلنت دندان

در سال 1979 SILLENCE و همکارانش بیماران دارای پوکی استخوان را از نظر ژنتیکی ومسری بودن بررسی کردند، بیماران بر اساس نوع بیماری به چهار دسته مجزا تقسیم می شوند:

1)پوکی استخوان ارثی با سفیدی چشم آبی رنگ

2)پوکی استخوان کشنده با دنده های باریک و انحنای استخوان ران

3)تغییر شکل استخوان با سفیدی چشم معمولی

4)پوکی استخوان ارثی با سفیدی چشم معمولی

این 4 دسته به عنوان عوامل تشخیص پوکی استخوان شناخته شدند،بعدها عوامل دیگری برای دسته بندی پوکی استخوان اضافه شدند، در این مقاله به امکان کاشت ایمپلنت در افراد با پوکی استخوان نوع I پرداخته خواهد شد.

کاشت ایمپلنت در افراد با پوکی استخوان نوع I

پژوهش های انجام شده در اروپا و آمریکا نشان می دهد که نرخ پوکی استخوان بین 0.7_0.3 در هر 10000 نفر است.این آمار در بین مردان وزنان یکسان است.
بیمارانی که از پوکی استخوان نوع 1 رنج می برند دارای چنین ویژگی هایی هستند :احتمال بالای شکستگی استخوان ،پوکی استخوان ،سفیدی چشم آبی رنگ،قدکوتاه،تحرک بالای مفصل و همچنین مستعد از دست دادن شنوایی هستند.
پوکی استخوان نوع 1 در دندان ها نیز دچار مشکل می کند.این بیماری DI نام دارد که بیماران آن ،دندان هایی شیری رنگ نیم شفاف دارند که رنگ آن آبی _خاکستری یا زرد_قهوه ای است.ویژگی بارز این بیماری در تصاویر رادیولوژیکی کوتاهی ریشه دندان ها و گرد بودن تاج دندان است.تشکیل عاج دندان نامناسب خطر شکست دندان و ساییدگی آن را افزایش می دهد.
بیمارانی که دارای DI نوع 1 هستند با مشکلات زیادی در دندانپزشکی مواجه هسنتد.در کاشت ایمپلنت نیاز به استخوان قوی و متراکم داریم و در این نوع بیماران کار بسیار سخت است.
این بیماران می بایست بسیار مراقبت کنند تا با شکست درمان ایمپلنت مواجه نشود ،چنانچه داروهایی مثل بیس فسفونات ها برای بیمار تجویز شود روند درمان سخت تر خواهد شد.این دارو ها معمولا فعالیت سلول های ( استئو بلاست)تشکیل استخوان را کم میکنندتا تحلیل آن را محدود کرده و تراکم،شکل و اندازه استخوان را کنترل کنند.
در این پژوهش قصد داریم فرایند ترمیم و کاشت ایمپلنت یک مرد 53 ساله باDI نوع 1 را بررسی کنیم
این بیمار 53 ساله به کلینیک مراجعه کرد تا دندان های خود را بکشد و از پروتز هیبرید فوری برای کل دهان استفاده کند.
این بیمار سابقه DI نوع 1 داشت به همین دلیل پروتز های زیادی در بدن خود داشت.پس از گفت و گو با بیمار،خطرات مربوط به کاشت ایمپلنت به خاطر بیماری پوکی استخوان برای او توضیح داده شد.در نهایت بیمار پروتز دندان مصنوعی را انتخاب کرد
او درباره بی دندانی کامل آگاهی پیدا کرد و اطلاعاتی درباره کاشت ایمپلنت یک باره در اختیار او قرار گرفت تصمیم بر این شد که کاشت ایمپلنت در مراحل مختلف انجام شود.یک پروتز 4 تایی بین دندان 3 تا 6 قرار داده شد، دندان های تکی در موقعیت 7،8،9،10،11کاشته شدند و یک پل 3 واحدی بین دندان 12 تا 14 قرار داده شد.پژوهش ثابت کرد بیمارانی که پوکی استخوان نوع 1 دارند می توانند کاشت ایمپلنت موفقیت آمیز داشته باشند.
در این بیماران کیفیت تولید کلاژن طبیعی است اما مقدار آن کم است .پوکی استخوان نوع 1 شکل خفیف پوکی استخوان است، چرا که در پوکی استخوان های شدید شکستگی استخوان در کودکی و بزرگسالی رخ می دهد، چون کیفیت کلاژن مطلوب است پس از کاشت دندان در افراد با پوکی استخوان فرایند جوش خوردن و ادغام ایمپلنت را می توان با برنامه ریزی به خوبی انجام داد.مارکز و همکارانش برای حل مشکل استخوان های ضعیف این ایده را مطرح کردند که از روش پیوند استخوان tent-pole استفاده کنیم تا حجم پیوند زده شده را نگه دارد.عوامل مشابهی در کاشت ایمپلنت برای بیماران DI موثر هستند .اما،تاکید بیشتر بر روی کیفیت و مقدار استخوان است.در بین بیماران ما تمامی فیکسچر ها تحمل گشتاور بیش از35ncm را داشتند.
کاشت ایمپلنت قدیمی نیاز به دوره 3 تا 6 ماهه برای انجام فرآیند ادغام و جوش خوردن داشت در حالیکه روش نوین کاشت دندان، امکان انجام فوری این فرایند را فراهم می کند.اگر چه این روش بسیار صرفه جویی زمانی دارد اما پایداری اولیه آن در استخوان های با کیفیت و قطر کم بسیار سخت است.
در برخی بیماران DI پیوند استخوان انجام می شود تا از فرایند جوش خوردن ایمپلنت اطمینان داشته باشیم .اما در برخی بیماران نیز بدون پیوند استخوان فرایند جوش خوردن با موفقیت انجام می شود.برای تعیین میزان موفقیت ایمپلنت پارامترهای بسیاری مثل کیفیت وقطر استخوان (بیماران گروه های مختلف DI )،موافقت بیمار و مراقبت های دندانی دخیل هستند، پژوهشی نرخ موفقیت 43% تا 100% را برای کاشت ایمپلنت در بین بیماران DIگزارش کرد
هم اکنون 4 سال از کاشت ایمپلنت بیمار 53 ساله ی ما می گذرد و همچنان هیچ مشکلی ندارد پس صرفا تشخیص پوکی استخوان نوع 1 نباید پزشکان را از کاشت ایمپلنت منصرف کند.
در نهایت این پژوهش نشان داد کاشت ایمپلنت برای بیماران DI نوع 1 می تواند یک درمان مناسب باشد در صورتیکه برنامه ریزی مناسب ،مهارت جراح و مراقبت های ویژه وجود داشته باشد.
پیشرفت و توسعه ی ایمپلنت ها ،پروتزها و پیوند استخوان منجر به بهبود درمان بیماران DI شده است،اما متخصصان دندان باید از کیفیت و قطر کافی استخوان اطمینان داشته با شند تا به پایداری و موفقیت در جوش خوردن ایمپلنت برسند.

سایز ایده آل ایمپلنت دندان

طرح درمان اولیه برای دندانپزشکی ایمپلنت، بایستی دربرگیرنده‌ی سایز ایده آل ایمپلنت دندان باشد که اساسا بر مبنای ملاحظات بیومکانیک و استتیک صورت می‌گیرد.
در پروتزهای معمول، هنگام جایگزینی دندان، به‌طور طبیعی دندان‌های پایه خلفی با پهنای زیاد جهت بازسازی دندان‌های خلفی به‌کاربرده می‌شد، وقتی دندان‌ها با ایمپلنت‌های دندانی جایگزین می‌شوند، تیم درمانی باید از قبل سایز ایده آل ایمپلنت را بر مبنای روکش با استتیک ایده آل در چهارچوب اصول بیومکانیک انتخاب کند.

سایز ایده آل ایمپلنت دندان

درگذشته سایز یک ایمپلنت اساسا بر مبنای حجم استخوان موجود در بعد ارتفاع، عرض و طول تعیین می‌شد. جراح در قسمت‌های قدامی دهان از ایمپلنت‌های بلندتر و در نواحی خلفی به دلیل محدودیت‌های ناشی از کانال مندیبولارو سینوس ماگزیلا از ایمپلنت‌های کوتاه‌تر استفاده می‌کرد. قطر ایمپلنت نیز هنگام جراحی تعیین می‌شد که با عرض استخوان موجود، ارتباط داشت و در اغلب موقعیت‌ها قطر ایمپلنت (4 میلی‌متر) استفاده می‌گردید. در طی سال‌ها گنجاندن اصول بیومکانیک در طرح درمان‌های ایمپلنت‌های دندانی جهت کاهش رایج‌ترین عوارض درمان که مرتبط با استرس بیومکانیکال بودند، توسط مولف توصیه‌شده است. در ابتدا پروتز بیمار مطابق با انتظارات استتیک و اینکه چند دندان، جایگزین می‌شود، ثابت باشد یا متحرک، طراحی می‌شود تا بزرگی و نوع نیروهای وارد بر روکش، مورد ارزیابی قرار می‌گیرند.

توجه کنید:

تراکم استخوان در نواحی احتمالی جای گذاری ایمپلنت ارزیابی و موقعیت‌های قرارگیری کلیدی ایمپلنت مشخص‌شده و در ادامه، تعداد ایمپلنت‌های اضافی بر اساس عوامل نیروی بیمار و تراکم استخوان در نواحی قرارگیری ایمپلنت، صرف‌نظر از عوامل نیروی بیمار و تراکم استخوان، دارای اهمیت هستند.

از طرف دیگر تعداد کلی ایمپلنت‌ها مستقیما مرتبط با این عوامل نیرو و تراکم استخوان است. برای مثال وقتی بیماری، پارافانکشن دارد یا تراکم استخوان کم است،تعداد بیشتری ایمپلنت بایستی استفاده شود زیرا نیروهای بزرگ‌تری که به پایه‌های ایمپلنتی اعمال می‌شود، سب انتقال استرس‌های بزرگی به سطح تماس ایمپلنت با استخوان می‌شود.درواقع تعداد ایمپلنت‌ها نیز ممکن است وقتی سایز ایده آل ایمپلنت‌ها، جهت بارگذاری بیومکانیکی کافی نیست، فاکتور مهمی باشد. ملاحظه بعدی این توالی طرح درمان ایده آل سایز ایمپلنت است.

یک رویکرد جامع، جهت تعیین سایز کلی ایمپلنت در پروسه کاشت دندان است که با تشخیص مشکلات بالینی آغاز می‌شود، عملکرد ایمپلنت‌ های دندانی، انتقال نیروها به بافت‌های بیولوژیک اطراف است. مدیریت بیومکانیکال نیرو وابسته به دو عامل است، ویژگی نیروی به‌کاررفته و ناحیه سطحی فانکشنال که load را پخش می‌کند.

سایز ایمپلنت مستقیما ناحیه سطحی فانکشنالی را که loadمنتقل‌شده از طریق پروتز را پخش می‌کند، تحت تاثیر قرار می‌دهد، سپس اصول پایه‌ای علمی مرتبط با نیرو سطح تماس با اصول مهندسی ترکیب می‌شوند تا اهداف بالینی موردنظر تامین شود. ملاحظات استتیک نیز در ارتباط با سایز ایمپلنت موردتوجه بوده و بخشی از این ارزیابی را تشکیل می‌دهند.

اصول جراحی کاشت ایمپلنت دندان

ایمپلنتولوژی یکی از بخش‌های مهم جراحی دندان است، همان‌طور که دندانپزشکی ایمپلنت یک روش انتخابی است، باید دقیق برنامه‌ریزی و اجرا شود تا عملکرد و زیبایی را در کمترین زمان با حداقل آسیب به بافت‌های حیاتی و ناراحتی برای بیمار به سرانجام برساند، یک جراحی کاشت ایمپلنت درست، باید اصول جراحی کاشت ایمپلنت دندان را رعایت کند.

برنامه‌ریزی برای جراحی کاشت ایمپلنت مستقیما از آغاز با موک آپ و وکس آپ تشخیصی آغاز می‌شود تا بتواند وضعیت ایدئال را مشخص نماید. تجزیه‌وتحلیل سه‌بعدی به دندان‌پزشک اجازه می‌دهد که به‌طور دقیق محل ایمپلنت را تشخیص دهد تا حمایت از آن به‌طور کامل صورت گیرد و پروتز قرار داده‌شده بدون مشکل باشد.
طرح درمان جراحی دندان ملاحظات زیر را در نظر می‌گیرد و هر مرحله از عمل جراحی قبل از کاشت ایمپلنت پیش‌بینی می‌شود.

• آیا بیمار به لحاظ پزشکی برای عمل جراحی ایمپلنت مناسب است؟آیا مشورت‌های کافی به‌منظور کاشت دندان توسط جراح با بیمار صورت گرفته است.
• این مورد با توجه به طبقه‌بندی بین‌المللی جراحی ایمپلنت تا چه حد پیچیده است؟
• آیا جراحی در سطح مهارت انجام می‌شود؟ این مورد از جراحی ایمپلنت با تیمی از دندان‌پزشکان که بتوان هم جراحی را شامل شود و هم ترمیم انجام شود.

و همچنین:

• آیا دسترسی به جهت طرح درمان جراحی ایمپلنت وجود دارد؟
• آیا بافت نرم و سخت نیاز به انجام پیوند استخوان جهت انجام جراحی ایمپلنت بهینه را دارد؟
• آیا هیچ‌کدام از ساختارهای حیاتی مثل عصب دندانی پایین، عصب زبان یا کف دهان در معرض ریسک هستند؟
• آیا پروتکل‌های اصلاح‌شده جراحی برای کاشت ایمپلنت موردنیاز است؟
• آیا بیهوشی موردنیاز است؟ در این صورت باید یک متخصص این حوزه در جراحی حضورداشته باشد.
• آیا به‌اندازه کافی با بیمار صحبت شده و درباره همه گزینه‌ها و مزایا و معایب، محدودیت‌ها و خطرات جراحی ایمپلنت صحبت شده است؟ آیا بیمار برآورد هزینه‌ی مشخصی دارد؟

آماده سازی برای جراحی

آماده‌سازی قبل از جراحی دندان شامل آمادگی بیمار قبل از شروع جراحی ایمپلنت به جهت روحی و جسمی می‌باشد، بیمار باید از لحاظ پزشکی شرایط کافی برای جراحی کاشت دندان را داشته باشد ، ازلحاظ پزشکی بیماران آسیب‌پذیر نیاز به ارزیابی بیشتر جهت مشاوره با پزشکان عمومی و متخصص داشته باشند، یعنی باید آموزش‌های لازم داده شود تا بتوان نتایج مناسبی از جراحی حاصل کرد، قبل از کاشت ایمپلنت تمام بیماری‌های دندانی باید از بین بروند و درمان شوند، همچنین قبل از شروع جراحی باید دهان ازلحاظ وجود پلاک بررسی شود و التهاب و عفونت آشکار نباید وجود داشته باشد. داروهای پیش از جراحی ایمپلنت باید به‌موقع مصرف شوند(داروهای ضدالتهابی ضد استروئیدی به‌عنوان داروی پیشگیرانه بهتر عمل می‌کنند.) بیماران باید قبل جراحی و بعد از عمل جراحی از میزان ناراحتی‌هایی که در طول جراحی ممکن است پیش بیاید آگاه باشند.

الزامات پایه جراحی ایمپلنت

یک متخصص دندانپزشکی که کاشت ایمپلنت را انجام می‌دهد، باید آموزش‌های لازم را پس از فارق التحصیلی کسب کند. استانداردهای آموزش و ارائه درمان ایمپلنت توصیه کرده است که قرار دادن ایمپلنت یک روش جراحی دندان می‌باشد که تنها باید توسط دندانپزشکی که دوره انجام این نوع جراحی را گذرانده باشد قادر به انجام آن می‌باشد. آموزش اصول جراحی کاشت ایمپلنت دندان یک دوره تکمیلی در دندانپزشکی ایمپلنت می‌باشد.